اين پژوهش با هدف بررسی کارآمدی درمان شناختی رفتاری متمرکز بر آسيب بر کاهش علايم جسمی و خلقی کودکان دارای سابقۀ آسيب بين فردی انجام شد. پژوهش حاضر يک مطالعۀ آزمايشي تک موردی همراه با طرح خطوط پايه چندگانه و جامعۀ آن شامل تمامی دانش آموزان ابتدايی (پسر و دختر) در سال تحصيلي 98-99 در شهرستان سقز بود. از طريق نمونه گيری در دسترس تعداد 4 دانش آموز (8-12 ساله) با سابقۀ آسيب بين فردی، به عنوان نمونه انتخاب شدند. فرم والد و کودک پرسشنامه رويدادهای آسيب زای زندگی (LITE-P, LITE-C)، مقياس گزارش کودک و والد از علائم پس ضربهای (CROPS, PROPS) و از مقياس شکايات روان تنی تاکاتا ساکاتا در مرحلۀ خط پايه (A)، دو جلسه اول، دو جلسه ميانی، دو جلسه پايانی و همچنين بعد از پايان مداخله در جلسات پيگيري استفاده شد. در مرحلة آزمايشي (B) هر کدام از اين چهار نفر به طور ميانگين تحت 14 جلسه درمان با پروتوکل TF-CBT به صورت انفرادی قرار گرفتند. برای تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار SPSS-25 و تحليل نموداری، تعيين درصد بهبودی، همچنين شاخص های آمار توصيفی، تحليل واريانس با اندازه گيری مکرر و t همبسته استفاده گرديد. نتايج نشان داد که پيشرفت های بالينی و آماری معني داری در کاهش علائم جسمی و خلقی کودکان و همچنين کاهش علائم اختلال استرس پس از سانحه آنها به دست آمد که در 3 هفته پيگيری هم اين پيشرفت ها حفظ شدند. به اين ترتيب درمان مذکور بر کاهش علائم خلقی و جسمی کودکان داراي سابقۀ آسيب بين فردی مؤثر است.
پرونده مقاله