این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری متمرکز بر آسیب بر کاهش علایم جسمی و خلقی کودکان دارای سابقه‌ی آسیب بین-فردی انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه‌ی آزمایشی تک‌موردی همراه با طرح خطوط پایه چندگانه و جامعه‌ی آن شامل تمامی دانش‌آموزان ابتدایی (پسر و دختر) در سال تحصیلی 98-99 درشهرستان سقز بود. از طریق نمونه‌گیری در دسترس تعداد 4 دانش‌آموز (8-12 ساله) با سابقه‌ی آسیب بین‌فردی، به عنوان نمونه انتخاب شدند. فرم والد و کودک پرسشنامه رویدادهای آسیب‌زای زندگی LITE-P, LITE-C))، مقیاس گزارش کودک و والد از علایم پس‌ضربه‌ای CROPS, PROPS)) و از مقیاس شکایات روان‌تنی تاکاتا ساکاتا در مرحله‌ی خط‌پایه (A)، دو جلسه اول، دو جلسه میانی، دو جلسه پایانی و همچنین بعد از پایان مداخله در جلسات پیگیری استفاده شد. در مرحله‌ی آزمایشی (B) هر کدام از این چهار نفر به طور میانگین تحت 14 جلسه درمان با پروتوکل TF-CBT به صورت انفرادی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم افزار SPSS-25 و تحلیل نموداری، تعیین درصد بهبودی، همچنین شاخص‌های آمار توصیفی، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد که پیشرفت‌های بالینی و آماری معنی‌داری در کاهش علایم جسمی و خلقی کودکان و همچنین کاهش علایم اختلال استرس پس از سانحه آنها به دست آمد که در 3 هفته پیگیری هم این پیشرفت‌ها حفظ شدند. به این ترتیب درمان مذکور بر کاهش علایم خلقی و جسمی کودکان دارای سابقه‌ی آسیب بین‌فردی مؤثر است.
پرونده مقاله
