پژوهش حاضر باهدف بررسی نقش شدت درگیری و استرس کرونا در پیشبینی نشانگان اختلال نافرمانی مقابلهای با میانجیگری پرخاشگری والدین انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع تحلیل مسیر بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان و نوجوانان استان هرمزگان در سال 1400 بودند که والدین آنها به چکیده کامل
پژوهش حاضر باهدف بررسی نقش شدت درگیری و استرس کرونا در پیشبینی نشانگان اختلال نافرمانی مقابلهای با میانجیگری پرخاشگری والدین انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع تحلیل مسیر بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان و نوجوانان استان هرمزگان در سال 1400 بودند که والدین آنها به علت مشکلات نافرمانی فرزند درخواست خدمات مشاورهای داشتند که 260 نفر بهصورت نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای به کار گرفتهشده، مقیاس استرس کرونا (CSS-18)، مقیاس درجهبندی اختلال نافرمانی مقابلهای (ODDRS)، پرسشنامه پرخاشگری اهواز (AAQ) و یک سؤال محقق ساخته برای اندازهگیری شدت درگیری با بیماری کرونا بود. دادهها از طریق همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر و نرمافزارهای SPSS-26 و AMOS-23 مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد شدت درگیری با بیماری کرونا (0/20)، استرس کرونا (0/27) و پرخاشگری (0/25) میتواند نشانگان اختلال نافرمانی مقابلهای را پیشبینی کنند. شدت درگیری با بیماری کرونا (0/33) و استرس کرونا (0/32) میتوانند پرخاشگری را پیشبینی کنند. شدت درگیری با بیماری کرونا (0/08) و استرس کرونا (0/08) میتوانند با میانجیگری پرخاشگری، بهصورت غیرمستقیم نشانگان اختلال نافرمانی مقابلهای را پیشبینی کنند. با توجه به یافتهها میتوان نتیجه گرفت که شدت درگیری و استرس کرونا در والدین میتواند بهصورت مستقیم و غیرمستقیم و از طریق افزایش پرخاشگری در والدین باعث پیدایش نشانگان اختلال نافرمانی در فرزندان شود.
پرونده مقاله
هدف پژوهش حاضر بررسی برازش مدل سلامت جسمانی و درد روانشناختی در پیشبینی اقدام به خودکشی بهواسطه تحمل پریشانی و پرخاشگری معطوف به خود بود. روش تحقیق توصیفی- همبستگی (مدل معادلات ساختاری) و شرکتکنندگان از بین افراد ساکن در استان تهران و البرز در محدوده سنی 18 تا 50 سا چکیده کامل
هدف پژوهش حاضر بررسی برازش مدل سلامت جسمانی و درد روانشناختی در پیشبینی اقدام به خودکشی بهواسطه تحمل پریشانی و پرخاشگری معطوف به خود بود. روش تحقیق توصیفی- همبستگی (مدل معادلات ساختاری) و شرکتکنندگان از بین افراد ساکن در استان تهران و البرز در محدوده سنی 18 تا 50 سال در زمستان 1400 تا تابستان 1401 انتخاب شدند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 400 نفر از طریق پرسشنامه آنلاین در پژوهش شرکت کردند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل خرده مقیاس سلامت جسمانی از پرسشنامه زمینهیابی سلامت شربون (1992)، پرسشنامه درد روانشناختی اورباخ و همکاران (2003)، تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005)، آسیب به خود سانسون (1988) و احتمال خودکشی کال و گیل (2002) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از رگرسیون چندگانه و مدلسازی معادلات ساختاری استفاده شد. یافتهها نشان داد که سلامت جسمانی و درد روانشناختی با اقدام به خودکشی رابطه مستقیم و معناداری دارند. همچنین تحمل پریشانی و پرخاشگری معطوف به خود در رابطه بین سلامت جسمانی و درد روانشناختی با اقدام به خودکشی نقش میانجی دارند و مدل از برازش خوبی برخوردار بود. باتوجهبه نتایج پژوهش، توجه به تحمل پریشانی و پرخاشگری معطوف به خود میتواند بر رابطه سلامت جسمانی و درد روانشناختی بر اقدام به خودکشی مؤثر باشد.
پرونده مقاله